Αυτά γίνονται καθημερινά. Το πιο πρόσφατο που μας συγκλόνισε ήταν ένα τηλεφώνημα που πήραμε από την Αθήνα, πριν λίγες μέρες. Κάποιος κύριος Αντρέας με πήρε τηλέφωνο και μου λέει «πάτερ είχαμε έρθει πέρσι στο μοναστήρι σας μια ομάδα επιστημόνων από την Αθήνα – και δεν τον θυμόμουν γιατί περνάει πολύς κόσμος – μας μιλήσατε και μας είπατε ότι έχει και μια θαυματουργή εικόνα της Παναγίας.
Σας παρακαλώ το παιδί μου βρίσκεται στην Αμερική, είναι γιατρός και πήγε για έρευνα με την οικογένειά του και ξαφνικά έπαθε έμφραγμα και τον έβαλαν στο νοσοκομείο για εγχείρηση. Υπάρχουν 3-4 αρτηρίες βουλωμένες και με τηλεφώνησαν να δώσω συγκατάθεση γιατί ήταν αρκετά σοβαρό. Μας έδωσε και το όνομά του και του είπα ότι εμείς θα προσευχόμαστε και πες και στο παιδί σου να παρακαλάει κι αυτός την Παναγία μας την Παντάνασσα, να της φωνάζει και πιστεύω ότι θα τον βοηθήσει. Μίλησε στο τηλέφωνο με τον γιο του, του είπε ότι πήρε τους πατέρες, προσεύχονται και μου είπαν να προσεύχεσαι κι εσύ. Και αυτός πήρε θάρρος – εν τω μεταξύ μέχρι εκεί μείναμε, δεν γνώριζα από εκεί και πέρα τι έγινε.
Το βράδυ στις 1 τα ξημερώματα μόλις είχα ξαπλώσει χτυπάει το τηλέφωνο. Δεν το σήκωνα, αλλά χτυπούσε επίμονα. Λέω μήπως κάτι συμβαίνει. Σηκώθηκα και ακούω μια φωνή που να μην μπορεί να μιλήσει από τους λυγμούς και ήταν από την Αμερική και μου λέει: «Πάτερ εγώ είμαι που σε πήρε τηλέφωνο ο πατέρας μου». «Πώς πήγε η εγχείρηση, είσαι καλά, βγήκες από την εντατική;» ρωτούσα.
Προσπαθούσε να μου μιλήσει, αλλά δεν μπορούσε και μου λέει «συγνώμη θα σε πάρω αύριο». Την άλλη μέρα που με πήρε, πριν μια εβδομάδα και μου λέει «συγνώμη που δεν μπορούσα να σου μιλήσω, ήμουν τόσο φορτισμένος». Τι έγινε; Μαζεύτηκαν όλοι οι καθηγητές, είμαι γιατρός και γνώριζα ότι ήταν τόσο πολύ επικίνδυνη η κατάσταση και μάλιστα σκεφτόμουν που θα μείνουν τα παιδάκια μου και η γυναίκα μου εδώ στην ξένη χώρα εάν εγώ πάθω τίποτα και ήταν πολλές οι πιθανότητες να φύγω.
Και είχαν έρθει και άλλοι γιατροί, έφεραν και γιατροσόφια και ετοιμαζόντουσαν και εκεί για να με ηρεμήσουν μου έβαλαν μια ένεση ηρεμιστική, προτού με υπνωτίσουν κι ενώ εγώ προσευχόμουν στην Παναγία που μου είπε ο πατέρας μου ότι προσεύχεστε και εσείς, ξαφνικά, ενώ βρισκόμουν μέσα στο χειρουργείο και ήταν όλοι με άσπρα, οι νοσοκόμες, οι γιατροί κλπ έτοιμοι, ξαφνικά εκεί που έλεγα «Παναγία Παντάνασσα βοήθησέ με», βλέπω μεταξύ τους μια γυναίκα να φοράει μαύρα, ντυμένη μοναχή και λέω πώς είναι δυνατόν να είναι ντυμένη έτσι και ξαφνικά ήρθε στο μυαλό μου η Παναγία Παντάνασσα και πετάχτηκα από το κρεβάτι. Κατάλαβα τότε ότι μόνο εγώ έβλεπα και έτρεξαν όλοι και με άρπαξαν. Δεν ήξεραν τι έπαθα και τους λέω ότι είδα την Παναγία και είμαι καλά. Θέλω να μου ξανακάνετε πάλι εξετάσεις. Μα ήμασταν έτοιμοι για χειρουργείο, όχι να μου κάνετε εξετάσεις επέμενε. Και του κάνουν εξετάσεις και δεν υπήρχε τίποτε, είχαν ανοίξει τα πάντα και βγήκε από την κλινική και με έπαιρνε τηλέφωνο όταν βγήκε από το χειρουργείο και γι’ αυτό δεν μπορούσε να μου μιλήσει από τα δάκρυα.
