Υπερηφάνεια, υπεροψία, οίηση. Η ρίζα κάθε κακού στην ψυχή μας
Η υπερηφάνεια είναι πηγή κάθε κακού στην ψυχή και χωρισμού μας από τον Θεό και τους ανθρώπους. Εκδηλώνεται σαν ανάγκη επιβεβαίωσης της ανωτερότητάς μας έναντι των άλλων και οδηγεί στην ζήλια, τον φθόνο και την κατάκριση. Είναι αποτέλεσμα της πεποίθησής μας ότι οι αρετές μας είναι δικό μας κατόρθωμα και όχι χάρισμα του Θεού. Ο υπερήφανος γίνεται σκληρόκαρδος, χωρίς ευσπλαχνία και με έπαρση γίνεται κριτής του άλλου, της ζωής του, των αδυναμιών του. Τέλος φτάνει να υπερηφανευτεί ακόμα και απέναντι στον Θεό νιώθοντας αυτάρκης και αυτοδύναμος. Αντίθετα ο ταπεινός, αναγνωρίζει την αδυναμία του και γεύεται έμπρακτα την αγάπη και την ευσπλαχνία του Θεού, γιαυτό μπορεί να δώσει παρηγοριά, ελπίδα και αγάπη. Λύση απέναντι στους περήφανους λογισμούς υπεροχής για τα χαρίσματά μας είναι η βαθιά μας συναίσθηση ότι αυτά μας έχουν δοθεί από τον Θεό για να τα προσφέρουμε αγαπητικά ο ένας στον άλλον σε μία κοινωνία ανθρώπων που αλληλοσυμπληρώνει ο ένας τον άλλον.
Η υπερηφάνεια είναι πηγή κάθε κακού στην ψυχή και χωρισμού μας από τον Θεό και τους ανθρώπους. Εκδηλώνεται σαν ανάγκη επιβεβαίωσης της ανωτερότητάς μας έναντι των άλλων και οδηγεί στην ζήλια, τον φθόνο και την κατάκριση. Είναι αποτέλεσμα της πεποίθησής μας ότι οι αρετές μας είναι δικό μας κατόρθωμα και όχι χάρισμα του Θεού. Ο υπερήφανος γίνεται σκληρόκαρδος, χωρίς ευσπλαχνία και με έπαρση γίνεται κριτής του άλλου, της ζωής του, των αδυναμιών του. Τέλος φτάνει να υπερηφανευτεί ακόμα και απέναντι στον Θεό νιώθοντας αυτάρκης και αυτοδύναμος. Αντίθετα ο ταπεινός, αναγνωρίζει την αδυναμία του και γεύεται έμπρακτα την αγάπη και την ευσπλαχνία του Θεού, γιαυτό μπορεί να δώσει παρηγοριά, ελπίδα και αγάπη. Λύση απέναντι στους περήφανους λογισμούς υπεροχής για τα χαρίσματά μας είναι η βαθιά μας συναίσθηση ότι αυτά μας έχουν δοθεί από τον Θεό για να τα προσφέρουμε αγαπητικά ο ένας στον άλλον σε μία κοινωνία ανθρώπων που αλληλοσυμπληρώνει ο ένας τον άλλον.
