Η πραγματική προσευχή

Λέγοντας όμως προσευχή , δεν εννοώ την τυπική προσευχή και εκείνην που γίνεται αδιάφορα, αλλά εκείνην που απευθύνεται από ψυχή πονεμένη και από διάνοια συγκεντρωμένη. Αυτή η προσευχή είναι εκείνη που ανεβαίνει στον ουρανό. Και όπως ακριβώς τα νερά , όταν κυλούν σε επίπεδη επιφάνεια και έχουν μεγάλη ευρυχωρία, δεν ανεβαίνουν ψηλά˙ ενώ όταν τα χέρια των υδραυλικών τα περιορίσουν και τα πιέσουν από κάτω με τη βοήθεια μηχανημάτων, τότε εξ αιτίας της πιέσεως εκσφενδονίζονται πιο γρήγορα και από το βέλος, αυτό συμβαίνει και με την ανθρώπινη διάνοια˙ όσο βρίσκεται μέσα στην άνεσι, τότε και την απολαμβάνει, παραλύει και αποχαυνώνεται˙ ενώ όταν την ταλαιπωρήση και τη πιέση δυνατά κάποια θλίψι, τότε αναπέμπει στον Θεό καθαρές και θερμές προσευχές. Και για να μάθης ότι εκείνες οι προσευχές μπορούν να εισακουσθούν που γίνονται με θλίψι, άκουσε τι λέγει ο Προφήτης˙ «Προς τον Κύριο φώναξα δυνατά την ώρα της θλίψεως και με άκουσε» ( Ψαλμ. 119, 1 ) .
Ας διαθερμάνουμε λοιπόν τη συνείδησί μας, ας θλίψουμε την ψυχή μας με την ανάμνησι των αμαρτημάτων μας, ας την θλίψουμε, όχι για να τη στενοχωρήσουμε, αλλά για να την ετοιμάσουμε να εισακουσθή από τον Θεό, για να την κάνουμε προσεκτική και επάγρυπνη και να μπορή να πλησιάζη τον ουρανό. Τίποτε δεν διώχνει τόσο πολύ την οκνηρία και την αδιαφορία , όσο η οδύνη και η θλίψις, η οποία συμμαζεύει από παντού τη διασκορπισμένη μας σκέψι και τη συγκεντρώνει στον εαυτό της. Εκείνος που θλίβεται και προσεύχεται με τον τρόπο αυτό, μετά την προσευχή του, θα μπορέση να δώση στην ψυχή του μεγάλη ευχαρίστησι. Και όπως η συγκέντρωσι των σύννεφων στην αρχή κάνει σκοτεινή την ατμόσφαιρα, όταν όμως μετά από συνεχή βροχή αποβάλλη όλους τους υδρατμούς , κάνει την ατμόσφαιρα γαλήνια και ωραία, το ίδιο συμβαίνει και με τη λύπη˙ όσο καιρό στριφογυρίζει μέσα μας, σκοτίζει το λογικό μας˙ όταν όμως εξωτερικευθή με τα λόγια της προσευχής και με τα δάκρυα που τα συνοδεύουν, τότε έρχεται μέσα στην ψυχή πολύ μεγάλη χαρά, διότι η βοήθεια του Θεού έρχεται όπως ακριβώς κάποια ακτίνα και φωτίζει τη διάνοια εκείνου που προσεύχεται.
Από το βιβλίο: «ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Χρυσοστομικός Άμβων
Ε΄