(1883 -1966)
ΝΘΟΣ εὐῶδες τῆς Καππαδοκίας (Γκέλβερι, 1883) ὁ ῞Αγιος Γέρων
῾Ιερώνυμος, φορεὺς γνήσιος τῆς Μικρασιατικῆς ᾿Ορθοδόξου ῾Ησυχα- στικῆς Παραδόσεως, προσεχώρησε
κατόπιν ἐκτενοῦς καὶ ἐντόνου προσευχῆς εἰς τὸ Πάτριον ῾Ημερολόγιον κατὰ τὸ ἔτος 1942.
Χωρὶς νὰ ὑπεισέρχεται εἰς θεολογικὰς ἀναλύσεις καὶ νὰ ἐμπλέκεται εἰς ταραχώδεις συζητήσεις, ἐνέμενε
μὲ σταθερότητα εἰς τὴν ἀπόφασίν του αὐτήν, ἀρκούμενος εἰς τὸ νὰ ὁμολογῇ μὲ ταπείνωσιν, ὅτι «αὐτὸ
εἶναι τὸ σωστὸ» ῾Ημερολόγιον καὶ ὅτι ἀπὸ τοῦ 1924 «τὰ πράγματα δὲν πᾶνε καθόλου καλὰ» εἰς τὴν
᾿Εκκλησίαν.
῾Ο ῾Ησυχαστὴς τῆς Αἰγίνης ἐφλέγετο ἀπὸ τὴν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ μας καὶ ἡ βαθεῖα ἐσωτερικὴ ζωή του
περιεκλείετο εἰς τὴν ὄντως συγ- κλονιστικὴν προσευχήν του: «Κύριε, μὴ μὲ πάρῃς, ἐὰν δὲν γίνω ὅλος
Σός»!...
Χαρακτηριστικὴ ἦτο ἐπίσης ἡ βαθυτάτη εὐλάβειά του πρὸς τὴν
῾Υπερευλογημένην Θεοτόκον, ἡ ὁποία μάλιστα ἀπεκάλυψεν εἰς μίαν πνευματικὴν θυγατέρα τοῦ ῾Αγίου
Γέροντος, ὅτι «οὐδεὶς ἄνθρωπος ἐπὶ τῆς γῆς μὲ ἀγαπάει ὡς ὁ π. ῾Ιερώνυμος»!...
᾿Ιδιαίτερον γνώρισμα τοῦ δευτέρου αὐτοῦ συγχρόνου ῾Αγίου τῆς
Αἰγίνης ἦτο ἡ μεγάλη του ταπείνωσις, διότι ἐνεθυμεῖτο συνεχῶς, ὅτι
– 2 –
«θεμέλιος ...ἐστὶ τῆς καθ᾿ ἡμᾶς φιλοσοφίας ἡ ταπεινοφροσύνη».
῾Ο ῞Αγιος Γέρων εἶχε πλουτισθῆ μὲ τὰ ποικίλα χαρίσματα τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, ἰδιαιτέρως δὲ τῆς
διοράσεως, τῆς προοράσεως, τῆς δια- κρίσεως, τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἀναπαύσεως τῶν ἀναριθμήτων ψυχῶν,
αἱ ὁποῖαι προσέτρεχον εἰς αὐτὸν καὶ ἐζήτουν λόγον παρηγορίας· ἦτο πράγματι «υἱὸς παρακλήσεως»
(Πράξ. δʹ 36).
Πολὺ ὀρθῶς γράφονται εἰς τὸν θαυμαστὸν βίον τοῦ θεοφόρου
῾Ησυχαστοῦ τὰ ἑξῆς:
«᾿Ενίοτε ὑπάρχουν συζητηταὶ τοῦ αἰῶνος τούτου, ὁποὺ θέλουν νὰ μᾶς πείσουν ὅτι ὁ Γέροντας
῾Ιερώνυμος καὶ ἄνθρωποι χαρισματοῦχοι ὡσὰν αὐτόν, εἶναι ἐκτὸς ᾿Εκκλησίας, διότι δὲν κοινωνοῦν μὲ
τὴν Παγκόσμιον ᾿Ορθοδοξίαν. ῾Η ἀπάντησίς μας εἶναι: ἂς μᾶς κατατάξη τοὺς ἁμαρτωλοὺς ὁ γλυκύς μας
᾿Ιησοῦς μὲ τοὺς πατέρας τούτους, καὶ μᾶς φθάνει καὶ μᾶς περισσεύει»!...
** *
Ο ΟΣΙΟΣ Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος λέγει, ὅτι
«οὐκ ἔστι τὸ τυχὸν ὁ Χριστιανισμός· ...τὸ γὰρ μυστήριον τοῦ Χριστιανισμοῦ ξένον ἐστὶ τοῦ κόσμου
τούτου».
᾿Ενδεδυμένοι μὲ τὰ «λευκὰ ἱμάτια» τῆς Χάριτος (᾿Αποκαλ. γʹ 18) ἂς βιώσωμεν τὸ «Μυστήριον»
τοῦτο, παραμένοντες εἰς τὴν ὀρθοδοξίαν τῆς Πίστεως καὶ ἔχοντες χειραγωγοὺς τὴν ῾Οδηγήτριαν
Θεοτόκον καὶ τοὺς ῾Αγίους τῆς Πίστεώς μας, ἰδιαιτέρως δὲ τὸν ῞Αγιον Γέροντα
῾Ιερώνυμον, τὸν ῾Ησυχαστὴν τῆς Αἰγίνης, διὰ νὰ ἀξιωθῶμεν τῆς ἀκτίστου δόξης τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ
καὶ τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος. ᾿Αμήν!
